ABOUT ME

Mijn naam is Tember van der Steen. Ik ben 32 jaar oud en woon in Amersfoort, samen met mijn beste vriendin en onze kat Dennis. Zolang ik mij kan heugen, heb ik last van stemmingswisselingen. Ik zonk regelmatig weg in mijn sombere gedachten. Met een onmetelijke snelheid kwam ik dan terecht in een verstikkende, donkere en andere realiteit. Elke keer duurde het maanden voor ik me weer een beetje normaal voelde.

 

Nadat er teveel brokstukken op mijn pad waren gegooid, stortte ik uiteindelijk volledig in. Elke dag voelde als overleven. Ik was verloren, verdrietig en lusteloos. Ik werd geteisterd door de geesten uit mijn verleden. Door totale uitputting kon ik niet meer goed nadenken. En toch dacht ik de hele dag na, over de somberste dingen die een mens zich kan inbeelden. Donkere, mistige gedachten. Ik maakte me over alles zorgen. Ik functioneerde niet meer. Ik lag dagen achtereen in bed. Ik kon niet meer opstaan. Ik wilde het niet eens meer proberen. Ik wilde hier niet meer zijn. Ik had suïcidale gedachten. Dit was echter een soort contradictie. Ik wilde niet dood, ik wilde alleen niet meer leven. Mijn angst voor de dood was niet weg. Mijn wil om te leven wel. Ik wilde geen pijn meer voelen. Ontsnappen aan de chaos in mijn hoofd, waar mijn gedachten aanvoelden als de ergste martelingen. De enige manier om te kunnen ontsnappen, was door niet langer te leven. 

 

Toen ik begon te herstellen, deed ik dit met nieuwe ogen. Eigenlijk was ik verbaasd dat ik er nog was. Ik had niet verwacht dat ik het zou overleven. Ik werd me bewust van dingen waar ik me voorheen niet bewust van was. Alleen, de wereld was niet veranderd. Ik was veranderd. Ik wilde weer leven. 

​

Ik mag van mezelf nu falen. Ik mag van mezelf nu twijfelen. Ik mag van mezelf nu van gedachten veranderen. Ik mag van mezelf nu imperfecties hebben. Ik mag van mezelf nu mijn kwetsbaarheden laten zien. Ik mag van mezelf nu trots zijn op alles wat ik wel en niet heb bereikt in dit leven. Ik mag alles, niks moet. 

 

Mijn depressie heeft me gevormd tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Het is een deel van mijn leven geworden. De inktzwarte jaren die ik heb meegemaakt, brachten me uiteindelijk meer groei dan ik ooit had durven hopen. Door te leven in het nu, ben ik rustiger geworden. Ik kan mijn zorgen naast me neerleggen en genieten van wat er is. Ik probeer niet te oordelen en ik heb het verleden losgelaten. Leven in het nu heeft me meer bewuster gemaakt over het kleine geluk wat nu al in mijn leven is. 

 

Een van de gevoelens die ik het vaakst heb ervaren, is een gevoel van hopeloosheid. Ik wist zeker dat ik geen toekomst meer had. En als ik zeldzame dagen had dat ik wel mijn toekomst kon zien, was het een toekomst die ik niet wilde. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer oprecht kon lachen, dat ik de rest van mijn leven door moest komen achter mijn masker. Er was geen licht aan het einde van de tunnel. Sterker nog; de tunnel was aan beide kanten afgesloten. Ingestort. Ik kon alleen maar wachten, wachten tot mijn hart eindelijk zou stoppen met kloppen. Ik had je niet geloofd als je me toen zou vertellen dat ik op een dag wakker zou worden met een gevoel van tevredenheid. Dat compassie, acceptatie en ontvankelijkheid mijn kernprincipes zouden worden. Dat ik weer de slappe lach zou krijgen. Dat ik weer zou kunnen genieten van de zon op mijn gezicht. Dat ik vrolijk mee zou zingen als mijn favoriete liedje op de radio gespeeld wordt. Dat ik de kracht zou vinden om mijn verleden onder ogen te komen.

 

Ik hoop dat ik door middel van het delen van mijn verhaal mensen kan bereiken die zich herkennen in mijn gedachten en gevoelens. Ik wil anderen een hart onder de riem steken en tegen ze zeggen: ‘je bent niet alleen, ik heb hetzelfde doorgemaakt’. Deze mensen wil ik laten zien dat ze niet gek zijn. Dat ze zich niet hoeven te schamen. En belangrijker nog, dat dit niet het eindpunt hoeft te betekenen. Het klinkt als een cliché, maar het is de waarheid: er is licht aan het einde van de tunnel.

Mentale problemen dragen nog steeds een bepaald stigma met zich mee. Het is iets waar helaas nog steeds niet genoeg over wordt gesproken binnen onze samenleving. Op het eerste gezicht is het niet zichtbaar en daarom zien veel mensen het als 'gewoon verdriet'. De enige manier waarop we als maatschappij een einde kunnen maken aan het stigma en het onbegrip rond psychische aandoeningen, is door ons verhaal een gezicht en naam te geven. Om de moed te vinden om het masker af te zetten dat we hebben gecreëerd om onze pijn verborgen te houden voor de wereld. 

 

Op 19 maart 2021 is mijn boek uitgekomen: Dagboek van mijn Depressie. Het is een letterlijke publicatie van mijn dagboek van de afgelopen tien jaar. Ik hoop dat iedereen na het lezen van mijn dagboek beseft dat onze pijn en kwetsbaarheden ons maken tot de unieke en complexe mensen die we zijn. Het moment dat ik mijn dagboek opstuurde naar een uitgever, is mijn startpunt geweest voor een nog rijker leven. Een leven in verbondenheid. Ik heb mijn masker afgezet. Ik laat nu mijn kwetsbaarheden zien door mijn verhaal te vertellen.