‘Ik ben een oude man en heb vele zorgen gekend. De meeste daarvan zijn nooit uitgekomen’ - Mark Twain
Het is maandag, twee uur ’s nachts. In mijn slaapkamer lijkt alles rustig. De gordijnen zijn dicht. Het is stil en donker. Mijn ogen zijn gesloten. Ik lig doodstil, maar ik slaap niet. In mijn hoofd is het een kakofonie van geluiden. Daar loopt de Piekerprinses joelend de polonaise. Ze is luidruchtig en druk. Ze vliegt van links naar rechts en weer terug. Uren gaan voorbij. Ze houdt me wakker met al haar vragen. ‘Had je dat nou wel moeten doen? Had je niet beter dit kunnen zeggen? Weet je zeker dat je het goed hebt gedaan?’ Ik raak steeds meer gefrustreerd. Wanneer houdt ze haar mond? Ik moet slapen. Ik voel me machteloos. Hoe moet dat morgen nou? Ik heb zoveel te doen. Nog maar vijf uur voordat mijn wekker gaat. Ze feest verder tot de morgen daar is en een nieuwe dag begint.
Het is dinsdag, twee uur ’s nachts. In mijn slaapkamer lijkt alles rustig. De gordijnen zijn dicht. Het is stil en donker. Mijn ogen zijn gesloten. Ik lig doodstil, maar ik slaap niet. De Piekerprinses stond klaar voor een tweede avond feesten. Deze keer was ik echter beter voorbereid op haar komst. Ik begin haar te ondervragen. Elke vraag beantwoordt ze met: ‘ja maar..’ Doodmoe word ik ervan. Wat kan ik hier nou tegenin brengen? Uitgeput geef ik uiteindelijk toe. Relativeren heeft geen zin meer. Ik ben te moe. Ga maar feesten, Piekerprinses. Tot morgen.
Het is maandag, twee uur ’s nachts. In mijn slaapkamer lijkt alles rustig. De gordijnen zijn dicht. Het is stil en donker. Mijn ogen zijn gesloten. Ik lig doodstil, maar ik slaap niet.
Het is woensdag, twee uur ’s nachts. In mijn slaapkamer lijkt alles rustig. De gordijnen zijn dicht. Het is stil en donker. Mijn ogen zijn gesloten. Ik lig doodstil, maar ik slaap niet. In mijn hoofd wordt een oorlog gevoerd. Vandaag stond ik met grof geschut klaar. Ik bombardeer de Piekerprinses met tegenargumenten. Ik verweer me een stuk kraniger dan gister. Ik vraag haar: ’Is dit over twee weken nog belangrijk? Waarom maak je je druk om dingen die waarschijnlijk niet zullen gebeuren? Wat wil je dat ik doe met deze fictieve dialogen? Weet je dan niet dat de toekomst flexibel is? Hoe kun je zo overtuigd zijn dat dit scenario de waarheid is?’ Ik maak haar murw met al mijn vragen en herhaal sommige meer dan honderd keer. Steeds als de Piekerprinses probeert tegen te stribbelen kap ik haar af. Na lang discussiëren hangt ze de witte vlag uit. Ik heb gewonnen. Het is donderdag, twee uur ’s nachts. In mijn slaapkamer lijkt alles rustig. De gordijnen zijn dicht. Het is stil en donker. Mijn ogen zijn gesloten. Ik lig doodstil en ik slaap. Ben ik verder gekomen na drie dagen ruziën met de Piekerprinses? Nee, geen steek. In veel gevallen schiet je met piekeren niks op. Waarom doen we het dan? Laten we de feiten over piekeren eens op een rijtje zetten. De helft van de dingen waar we over piekeren gebeurt nooit. Dertig procent van de dingen waar we over piekeren is al gebeurd. Twaalf procent van de dingen waar we over piekeren gaan over dingen zoals wat anderen van jou vinden. Vier procent van de dingen waar we over piekeren ligt buiten onze controle, dingen zoals gezondheid, overlijden of een natuurramp. Op slechts vier procent van de dingen waarover we piekeren hebben we daadwerkelijk enige invloed op de uitkomst.
Iedereen die met mij heeft meegerekend is vast tot dezelfde conclusie gekomen: 96% van onze piekergedachten zijn zinloos. Veel problemen waarover we piekeren, zijn problemen die we zelf verzinnen. Als je af en toe het leven op zijn beloop laat, zie je dat deze schijnproblemen zichzelf oplossen. Laat je meevoeren door het leven en probeer niet overal controle op te hebben. Accepteer onzekerheden. Focussen op worst-case scenario’s voorkomt niet dat er vervelende dingen in je leven gebeuren. Het weerhoudt je er enkel en alleen van te genieten van de mooie dingen in het leven en alles dat wel goed gaat. Wil je stoppen met piekeren? Dan moet je afrekenen met de behoefte aan zekerheid en controle. Accepteer het onvermijdelijke en besef dat de toekomst niet te voorspellen is. En gelukkig maar, anders zou het leven wel heel saai worden.
Deze blog is als gastblog verschenen op mamameteenwolkje.nl
Comentarios