Vandaag is het zover: de eerste gastblog!
Somber
Somber. Dat was het woord waar we op uit kwamen. Ik zat middenin een zware burn-out en daarom had ik een intake bij de specialistische GGZ. Om de zorgverzekeraar tevreden te stellen, moesten ze een diagnose stellen waaruit bleek dat ik óf een angststoornis had óf een depressie. En dus onderzochten ze beide mogelijkheden.
Ik vond het nogal zware termen, maar ik wist er op dat moment ook weinig van. Ik dacht bij angst aan slangen en krokodillen en niet aan onzekerheid, angst om afgewezen te worden of perfectionisme. En een depressie, dat klonk ook niet al te best: ik had al een burn-out, dat was wel even genoeg, toch?
"Ben je hoopvol over de toekomst?" Dat is één van de standaardvragen die je moet beantwoorden bij zo'n intake. Mijn antwoord was 'nee'. Want in de nabije toekomst zou mijn vader doodgaan. Ja, ik zat in een heftige burn-out én mijn vader was ernstig en ongeneeslijk ziek. Het was veel en veel tegelijkertijd. Mijn ziek zijn, zijn ziekte en het vooruitzicht dat we afscheid van hem moesten nemen, dat was allemaal superrot. En als hij dood zou zijn, dan zou het leven één grote ellende zijn, dacht ik zo. Dus nee, ik ben niet zo hoopvol over de toekomst. Als je een paar van die antwoorden geeft, is de conclusie eigenlijk automatisch: depressief. Maar dat kon ik er echt niet bij hebben. We besloten dus tot het woord 'somber'. Ik was somber. En dat is niet gek, als je in een burn-out zit en je vader ernstig en ongeneeslijk ziek is, toch? Wie zou er dan vrolijk en uitgelaten zijn? Dat bedoel ik. Uiteindelijk werd ik in het hokje 'angst' gestopt en daar kon ik wel mee leven. Maar misschien was ik toch ook een beetje depressief tijdens die intake, denk ik nu. Eigenlijk deed het er ook niet toe. Ik dacht en voelde dingen en daar moest ik mee om leren gaan. Daar moest ik in begeleid worden om beter te worden. Ieder heeft een eigen verhaal en dáár zou de intake over moeten gaan.
Achteraf bedacht ik dat ik destijds al aan het rouwen was. Voorrouw of levend verlies noemen ze dat. En rouw kan veel overeenkomen met depressiviteit. Geen toekomst zien, moe zijn, somber zijn. Geen grip lijken te hebben op heftige dingen in je leven. Intens verdriet. Niets voelen. Angstig zijn. Paniek. Enorme zorgen. Gek worden. Het gevoel in een nachtmerrie te zijn beland terwijl je wakker bent. Het gevoel dat het leven onder je voeten wegvaagt, de angst nooit meer gelukkig te worden, de frustratie van geen controle hebben over de situatie, het grote verlangen terug te gaan in de tijd, het verscheurde gevoel diep in je buik. En nog veel meer. Pijn in je hart. Zoals ik zeg: veel overeenkomsten dus. Sterker nog: ongeacht welke mentale aandoening of ziekte je ook hebt, je kan daarbij vaak het gevoel van rouw ervaren, zonder iemand te hebben verloren aan de dood. Rouwen omdat je afscheid moet nemen van een bepaald leven dat je had of dat je voor ogen had. Om dingen die niet meer kunnen of die nooit gaan gebeuren. Een misgelopen baan. Een verbroken relatie. Een fysieke beperking. Inzichten die pijn doen. Ik denk dat dat besef heel belangrijk is, zodat je de tijd kunt nemen om te aanvaarden wat je situatie is, afscheid te nemen van wat was, los te laten dat het anders is gelopen dan je had gewild. Te rouwen. Want zo'n rouwproces helpt je om verder te gaan met het leven. Met het leven na een burn-out, na een heftig ongeluk, na het verlies van een dierbare of na een depressie. Met weer gaan leven. Over Myrthe Myrthe schrijft over rouw. Ze schrijft niet alleen, ze creëert en verbindt. Myrthe heeft geen vader meer. Hij is overleden. Veel te vroeg. Maar hoe moet je dat doen, rouwen? Hoe ga je om met dat gemis? Myrthe geeft inzichten en tips. Ze deelt haar verhaal in de hoop dat het een ander verder helpt. Zodat je weet dat je het niet alleen hoeft te doen.
Myrthe en ik hebben elkaar een tijd terug leren kennen via Instagram. Vroeger had ik nooit zo’n hoge pet op van social media. Ik vond het oppervlakkig. Daar ben ik op teruggekomen. Er kunnen oprecht mooie contacten ontstaan op afstand. Zo hebben Myrthe en ik al concertkaartjes, plantjes en boeken over en weer gestuurd. En er zullen in de toekomst vast nog pakketjes volgen. Of een lunch. Meer lezen? Op haar website staan nog veel meer blogs. Hier kun je haar volgen op Instagram.
