Storm in mijn hoofd, dat is hoe ik het noem. Het begint vaak al op het moment dat ik wakker word. Een opkomende storm in mijn hoofd. In een nano-seconde weet ik het: vandaag is het code rood. Terwijl mijn geest zich met grof geweld losrukt uit een vredig dromenland, word ik overspoeld door een vloedgolf aan gedachten. Ik probeer me nog te verstoppen onder dekens, maar de storm dondert steeds luider op de achtergrond. ‘Sta op. Je bent lui. Tijd kost geld.’ Ook al wil ik zo graag nog even slapen, de storm wint al aan kracht. Laat ik maar opstaan, want slapen heeft toch geen zin meer.
Ik loop naar de douche. Als het water begint te stromen, neemt de storm in hevigheid toe. Zoals bij een storm in de natuur de takken heen en weer waaien, zo schieten de gedachten door mijn hoofd. Ik ben net wakker, maar nu al moe geworden van mezelf. Hoe laat is het? De kerkklok slaat acht keer. Hoe lang duurt deze dag nog voordat ik van mezelf naar bed mag? Shit, ik moet deze storm nog veertien uur overleven.
Als ik onder de douche vandaan stap, wil ik het liefst met een dekentje op de bank liggen. Ik ben uitgeput. Toch dwing ik mezelf om me aan te kleden, naar buiten te gaan en te doen alsof er niks aan de hand is. Een kansloze missie natuurlijk, eigenlijk wist ik dat op het moment dat ik wakker werd al. Als het stormt in mijn hoofd, functioneer ik maar op halve kracht. Probeer maar eens op je normale tempo recht vooruit te lopen als je tegen windkracht 12 in moet gaan. Dat lukt niet. Sterker nog, als het stormt in mijn hoofd, lukt niks. Ik ben afwezig en tot niks in staat. Mijn gedachten gaan alle kanten op, behalve de juiste kant. Alles wat ik probeer, loopt op half-afgemaakt werk uit. Ik raak gefrustreerder en gefrustreerder. Ik probeer de storm en de donkere wolken weg te wuiven, maar het lijkt alsof ze alleen maar groeien in omvang. Het gaat gedurende de dag van kwaad tot erger. Een voorbeeldje: boodschappen doen. Ik loop als een kip zonder kop in de supermarkt rond. Nina had gisteren gezegd dat ze vanavond pasta wilde eten, daar wil ik de ingrediënten voor halen. Makkie, toch? Nee, ik weet ineens niet meer hoe ik pasta moest maken. Door de storm is de lijst met ingrediënten door mijn hele hoofd geblazen. Gefrustreerd loop ik de gangpaden door, op zoek naar weet-ik-veel-wat-er-allemaal-in-pasta-moet-pindakaas-misschien-nee-natuurlijk-niet-idioot. Uiteindelijk geef ik het op en app Nina dat ik niet meer weet hoe ik pasta moet maken. Gelukkig zei ze dat zij vanavond wel kookt.
Op weg naar huis rijd ik langs een dode Vlaamse gaai, aangereden door een automobilist, en barst ik in huilen uit. Nu word ik altijd wel verdrietig van dierenleed, maar door de storm voelt deze dode gaai aan als mijn eigen dode huisdier. Mijn relativeringsvermogen is ook weggeblazen. Op dit moment vliegt er een vervelende bromvlieg door de woonkamer en ik heb al een keer of vijf in intense woede naar hem geschreeuwd dat hij op moet rotten. Dat zal hem leren. Het is natuurlijk algemeen bekend dat bromvliegen hun gedrag constructief veranderen als er tegen ze geschreeuwd en gezwaaid wordt.
Eigenlijk wist ik gisteren al dat het vandaag zou gaan stormen, maar ik heb het weerbericht genegeerd. Gisteravond mocht ik van mezelf niet naar bed, voordat mijn werk af was. Toen ik eenmaal naar bed ging, was ik boos op mezelf dat ik zo laat ging slapen. Op het moment van schrijven zit ik aan de eettafel. Ik zit thuis eigenlijk altijd aan de eettafel. Alle vermoeidheid en frustratie komt er nu uit. Ik sta het toe, want het heeft geen zin meer om mezelf vandaag nog dingen te op te leggen. Ik laat mezelf nat regenen en verdrink in mijn eigen ongrijpbare verdriet. Morgen wordt het vast beter. Het lijkt misschien alsof dit een enkele dag is, dat dit af en toe gebeurd. Was het maar zo. Na jaren te hebben gezwegen over wat er zich afspeelt in mijn hoofd, ben ik er nu eindelijk eerlijk over. Deze storm raast met grote regelmaat door mijn hoofd. Een storm in combinatie met donkere wolken. Soms schiet er bliksem door mijn brein. Een bliksemschicht die schade achterlaat. En deze storm gaat eigenlijk nooit helemaal liggen. Hij sluimert op de achtergrond. Als ik een tijdje niet oplet, de triggers -die ik inmiddels dondersgoed ken-negeer, wint hij aan kracht. De storm in mijn hoofd gaat gepaard met somberte. Altijd heb ik een stemmetje in mijn hoofd. Een stemmetje dat me continu de grond in boort. Mijn hoofd volstopt met negatieve gedachten. Bij alles wat ik doe hoor ik haar zeggen: ‘Je doet het niet goed genoeg’, ‘Je bent dom’, ‘Kijk dan hoe lelijk je bent’, ‘Schaam je je niet voor jezelf?’. Dit onaardige stemmetje is tevens de grootste perfectionist die je ooit zal ontmoeten. Al is iets nog zo perfect in de ogen van anderen, voor haar is het nooit goed genoeg.
Hier kan ik je één ding over zeggen: het is heel erg vermoeiend. Het moet altijd beter, de lat moet altijd hoger. Niet alleen op mijn werk leg ik de lat heel hoog, maar ook wat mijzelf betreft. Ik ben ontzettend veeleisend naar wat ik doe, naar wie ik ben en naar hoe ik eruit zie. Ik moet keihard werken van mezelf, voel mij schuldig als ik rust neem, ben nooit tevreden en voel mij onzeker over mijzelf en mijn kunnen. Continu lig ik overhoop met mezelf. Ik maak met niemand zoveel ruzie als met mezelf. Tevens stel ik dus onmenselijk hoge eisen aan mezelf. Ik probeer niet zo te zijn, maar ontkennen heeft geen zin. Ik compenseer hiaten in mijn leven door nog beter te presteren. Nog harder te werken. Heb ik één dag niet zoveel gedaan en iets te lang Netflix gekeken? Dan moet ik de dag erna twee keer zo hard werken. Ik heb een eigen bedrijf en zeg soms wel eens: ‘ik werk voor de grootste slavendrijver die er is’. Ik blijf achter de laptop werken tot ik hoofdpijn heb. Ik loop door tot ik de pijn in mijn voeten niet meer kan verdragen. Ik wacht met pauze nemen tot ik sterretjes zie vanwege de honger. Ik mag niet uitslapen van mezelf, want dat is zonde van de tijd. Ik mag pas uitrusten als het werk af is. Soms kan ik de druk die ik mezelf opleg niet aan. En zo barst keer op keer de bom. Ik houd dit een paar dagen, soms een paar weken vol en stort vervolgens in. Ik bezwijk onder de druk.
En ik weet dat ik mezelf uitput, maar het lukt me niet om ermee stoppen. Dit is ook iets waar ik aan wil werken met mijn psycholoog straks. Er zijn wat dingen die ik wil uitsluiten. Ik wil leren iets liever voor mezelf te zijn. Om niet meer zo vaak ruzie met mezelf te maken. Om te accepteren dat ik rust nodig heb als ik een dag niet vooruit te branden ben. Om de storm voor te zijn. Of misschien op zijn minst te leren hoe ik een paraplu open kan klappen zonder getroffen te worden door de bliksem. Ook al brabbel ik vandaag een eind weg over de storm in mijn hoofd, er is nog iets anders wat ik wil delen. Onlangs heb ik de stap gezet om opnieuw in therapie te gaan. Ondanks dat ik uit mijn depressie ben, weet ik dat er nog een hoop is dat ik moet verwerken. Ik wil mijn trauma verwerken. Ook wil ik bepaalde persoonlijkheidsstoornissen laten onderzoeken bij mezelf en wil ik leren hoe ik beter om kan gaan met mijn somberheid. Nu ik mijn eigen leven door middel van het uitgeven van mijn dagboek vanaf een afstandje heb bekeken, zie ik dat mijn trauma mij meer heeft gevormd dan ik dacht. Vijftien jaar lang dacht ik: als ik het nou goed wegstop en niet tevoorschijn laat komen, red ik het wel. En het klopt, ik heb het gered. Maar ik heb het maar net gered. Nu zit ik goed genoeg in mijn vel en ben ik bereid me open te stellen. Toen ik me zo verloren voelde al die tijd, kon ik niet praten. Ik kon het zelfs niet opschrijven. Ik snapte mezelf niet, laat staan dat ik mijn gevoelens aan een ander kon uitleggen. Mijn hoofd zat vol met dingen die ik niet durfde te zeggen. De storm raasde maanden achter elkaar door, gunde me geen moment rust. Nooit heb ik de confrontatie aan durven gaan met mijn verleden. Altijd ben ik weggelopen als het me te heet onder de voeten werd. Ik voelde me er nooit sterk genoeg voor. Nu voel ik dat ik dat wel ben. Nu ben ik er klaar voor. Ik ben klaar om te vechten. Kom maar op.
Comments