Ik heb getwijfeld om mijn boek ‘Verborgen Depressie’ te noemen. Al die jaren dat ik worstelde met depressieve en sombere gevoelens, hield ik het voor me. Verscholen achter mijn façade van vrolijkheid en stoerdoenerij. Ik was zo bang om voor gek verklaard te worden, dat ik alles internaliseerde. Altijd dacht ik: als ik het nou goed wegstop en niet tevoorschijn laat komen, red ik het wel. En het klopt, ik heb het gered. Maar ik heb het maar net gered. Ik heb op het randje van de afgrond gebalanceerd. Nadat ik hersteld was van mijn diepste en donkerste depressie, heb ik mezelf beloofd het nooit meer zo ver te laten komen.
Ondanks dat ik met zekerheid durf te zeggen dat ik nu niet depressief ben, zit de somberheid nog steeds verweven in mijn karakter. Soms heb ik er maanden geen last van en soms voel ik het vanuit het niets opzetten. En inmiddels weet ik: proberen te ontsnappen van iets wat in je hoofd zit, is een onmogelijke opgave. Als een verstikkende, donkere schaduw achtervolgen die negatieve en desolate gedachten mij in zo’n sombere periode overal. De laatste weken loop ik hier weer met volle kracht tegenaan. Hierover kun je lezen in mijn vorige blog 'Sombere Dagen'. Met enige regelmaat begrijp ik mezelf niet. Het gebeurt me zelfs als ik een leuke dag heb gehad. Iemand anders zou misschien niks kunnen vinden om verdrietig of somber van te worden. Ik wel. Als ik na die leuke dag ‘s avonds alleen aan de eettafel zit, kan ik me vanuit het niets doodongelukkig voelen. In een fractie van een seconde slaat mijn humeur om en raak ik verstrikt in mijn eigen web van ongrijpbaar verdriet. Tot ik uit wanhoop in tranen uitbarst. Als ik vervolgens probeer terug te halen waarom dit gebeurd, waarom ik me zo voel, weet ik het niet. Ik begrijp het niet en word boos op mezelf. Om hiermee de frustratie en het verdriet wat ik al voel, extra te voeden. En hier heb je hem: de welbekende negatieve spiraal.
'Altijd dacht ik: als ik het nou goed wegstop en niet tevoorschijn laat komen, red ik het wel. En het klopt, ik heb het gered. Maar ik heb het maar net gered.'
Onbewust laat ik in zo'n periode de onzekerheden en negatieve gedachten mijn relaties beïnvloeden. Ik heb altijd moeite gehad om mensen dichtbij te laten komen. En als ik eindelijk iemand dicht bij me heb laten komen, kan ik die persoon niet loslaten. Deze tegenstrijdige combinatie van bindings- en verlatingsangst zorgt ervoor dat ik mezelf in mijn somberte het liefst afscherm voor de eventuele gevaren die sociale contacten en relaties met zich meebrengen. Hiermee doe ik niet alleen mezelf tekort, maar ook anderen. Ik ben bang om mijn geliefden af te stoten of kwijt te raken. Ik ben bang om zielig gevonden te worden. Ik ben bang dat anderen me niet begrijpen of me een aansteller vinden. Maar ook al ben ik soms doodsbang, ik ben inmiddels bereid deze angsten aan de kant te schuiven en me open te stellen.
Dit betekent niet dat ik het makkelijk vind om over mijn mentale gezondheid te praten. Het feit dat ik het wel probeer, laat zien dat ik veranderd ben. Ik ben van ver gekomen. Toen ik me zo verloren voelde al die tijd, kon ik niet praten. Ik kon het alleen maar opschrijven. Ik snapte mezelf niet eens, laat staan dat ik mijn gevoelens aan een ander kon uitleggen. Mijn hoofd zat vol met dingen die ik niet durfde te zeggen. Stap voor stap word ik er beter in - in het uiten van mijn gevoelens, onzekerheden en twijfels. Ik durf aan te geven wat ik denk nodig te hebben om rust te creëren in mijn hoofd. Om te kunnen ontsnappen aan mijn zelfgecreëerde chaos. Elke stap die ik zet naar het bespreekbaar maken van mijn somberte, is een stap vooruit. Ik raap al mijn moed bij elkaar en zeg tegen de mensen die ik vertrouw: ‘Het gaat niet oké met me’. En ik ben het nog niet verleerd, dat masker. Nog vaak hoor ik: ‘Hoe kan dat nou? Je bent altijd zo vrolijk.’ Het blijft voor mij makkelijker om te doen alsof er niks aan de hand is, dan om eerlijk te zeggen dat ik de weg weer even kwijt ben. Dit komt omdat ik het niet fijn vind om het erover te hebben. Ik voel me vaak al stom genoeg dat ik niet altijd blij kan zijn met alles wat goed gaat in mijn leven. Dat ik me soms zo focus op de negativiteit. Maar ik weet dat openheid nodig is om te herstellen. Dus zal ik het blijven doen. Ik zal me blijven verzetten tegen mijn angst om voor gek verklaard te worden en ik zal keer op keer de kracht blijven zoeken om het gesprek wél aan te gaan.
Comentarios