Als ik probeer terug te rekenen hoelang ik single ben, raak ik de tel kwijt. Is het vijf jaar? Of toch al zes jaar? Het voelt als een eeuwigheid. Het maakt ook eigenlijk niet uit. In alle eerlijkheid, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de afgelopen jaren. Ik heb in die tijd geleerd hoe ik van mezelf moet houden. Altijd heb ik door de liefde voor een ander mijn slechte zelfbeeld voor lief genomen. Ik vond mezelf niet de moeite waard om tijd aan te besteden. Ik gaf niet om mezelf. Hierdoor had ik niet alleen ongezonde relaties met andere mensen, maar ook een ongezonde relatie met mezelf. Als ik zeg dat ik doodongelukkig was, maak ik een understatement. Ik was meer dan doodongelukkig. Ik was zo ongelukkig, dat het levensgevaarlijk was geworden. Van mijn zestiende tot aan mijn laatste depressie in 2016 ben ik van relatie in relatie getuimeld. Altijd heb ik moeite gehad om alleen te zijn. Als een relatie voorbij was -vaak door mijn eigen toedoen- raakte ik al gauw verwikkeld in de volgende relatie. Nooit heb ik mezelf de tijd gegeven om uit te zoeken wie ik nou eigenlijk was. Ik was altijd op zoek naar beter, naar meer. Altijd op zoek naar een beter leven. Hoe kon ik ook anders? Ik haatte mijn leven. Het mag dramatisch klinken, maar zo ervaarde ik het echt. Ik haatte mezelf en ik haatte mijn leven. Altijd had ik de hoop dat als ik wat dingen zou aanpassen in mijn leven, dat ik gelukkiger zou worden. Een nieuw huis, een nieuwe vriendschap of een nieuwe relatie. Hoe kon ik weten dat als ik zelf niet zou veranderen, ik altijd terug zou vallen in mijn ontevredenheid? Als ik het gevoel had dat iemand mij niet genoeg kon geven, vertrok ik. Dit is jaren zo gegaan. Tot ik op een dag niet verder kon. Ik stortte volledig in. Ik gaf op. Mijn leven stond op pauze. Het liefst had ik op delete geklikt. Elke ochtend baalde ik dat ik niet gestorven was in mijn slaap. Ik kon niet meer opstaan, dus kon ik ook niet in situaties komen waarin ik iemand zou ontmoeten om een relatie mee te beginnen. Mijn depressie dwong mij om alleen te blijven. Ook al voelde ik mij eenzaam, ik was niet in staat om sociale activiteiten te ondernemen. Dus bleef ik alleen. Noodgedwongen. Nadat ik langzamerhand de donkerste periode in mijn leven achter mij liet, kreeg ik een aantal verhelderende inzichten. Ik moest eerst van mezelf leren houden, voordat ik van een ander kon houden. Anders zou ik vervallen in mijn eeuwige, zelfdestructieve gedrag - het gedrag waarmee ik niet alleen mezelf pijn deed, maar ook anderen. In plaats van de kroeg in te duiken, begon ik tijd met mezelf te spenderen. Het was tijd om mezelf eens te leren kennen. Ik begon mezelf vragen te stellen. Wie ben ik nou eigenlijk? Wat zijn mijn drijfveren? Welke situaties triggeren negatieve gedachten? Waar word ik blij van? Welke aspecten in mijn leven zijn al goed en welke kan ik door middel van een kleine aanpassing verbeteren? Des te meer vragen ik kon beantwoorden, des te sneller de eenzaamheid afnam. Wel alleen, maar niet eenzaam. En ik genoot ervan om alleen te zijn. Ik deed alleen nog maar dingen die ik leuk vond. Niemand om rekening mee te houden, ik vond het heerlijk. Ik heb veel tijd met mezelf gespendeerd en ik heb mezelf opnieuw uitgevonden. Talenten bij mezelf ontdekt, waarvan ik niet wist dat ik ze had. Passies ontwikkeld, terwijl ik altijd had gedacht dat ik nergens passie voor had. Ik ben een eigen bedrijf begonnen. Ik begon hobby’s te ontwikkelen. Ik sliep niet langer een gat in de dag, maar werd een ochtendpersoon. Ik leerde hoe waardevol de kleine dingen in het leven zijn. Ik voelde voor het eerst in mijn leven dankbaarheid voor het simpele feit dat ik leefde. Voor het eerst in mijn leven genoot ik van zonlicht op mijn huid. En het mooiste van alles was: ik begon mezelf eigenlijk best wel oké te vinden. Ik had nooit geweten dat ik mezelf zo goed met mezelf kon vermaken. Het woord 'verveling' schrapte ik uit mijn woordenboek. En dit deed ik allemaal alleen. Als er op verjaardagen aan me werd gevraagd wanneer ik eens iemand mee zou nemen, vertelde ik altijd eerlijk waarom ik alleen was: ‘Ik wil geen relatie met iemand, totdat ik van mezelf heb leren houden’. Inmiddels heb ik het zo leuk met mezelf, dat ik me afvraag of er iemand bestaat die in mijn huidige leven past. Ik heb een baan in loondienst, een eigen bedrijf, een website en ik ben bezig met een tweede boek. Regelmatig verzucht ik dat ik graag zou willen dat een week acht of negen dagen had. Ik ben altijd druk en dat vind ik fijn. Als ik te lang stil zit of binnenblijf, krijgen de sombere gedachten die verweven in mijn brein zitten teveel aandacht. Ik heb leren leven met mijn somberheid, maar kan een ander dit ook? Ik ben niet de meest makkelijke persoon geworden om een relatie mee te beginnen. Ook al vind ik mezelf best oké, ik vind mezelf ook een verdomd moeilijk persoon om mee om te gaan. Ik heb met niemand zo vaak ruzie, als met mezelf. Wat ook niet helpt: mijn eisenlijstje groeit en groeit. Juist omdat ik mijn leven zo leuk vind, wil ik alleen mijn hart geven aan iemand die een toevoeging is. Iemand die mij nog steeds leuk vind als ik de hele dag in mijn ochtendjas stomme series lig te kijken. Iemand die mij nog steeds leuk vind als ik ineens dagenlang geen tijd voor hem wil maken. Iemand die mij nog steeds leuk vind, als ik soms dagenlang niet met hem wil praten en hem soms ineens heel hard nodig heb. Ik ben niet stabiel. Dat vind ik zelf prima. Ik kan prima met mezelf leven. Maar kan een ander dat? Mijn humeur en behoeftes zijn elke dag anders. Ik vraag me af of er iemand is die mij bij kan houden. Eigenlijk heb ik geen idee waar ik naartoe wil met dit verhaal. Noem het hersenspinsels. Het laatste jaar merk ik dat weer open sta voor een relatie en beginnen mijn gedachten zo af en toe een eigen leven te leiden. Een ding weet ik wel: mocht ik single blijven en eindigen in een huis met twintig katten, vind ik dat niet erg. Ik heb geen ander nodig om mijn leven leuker te maken. Mijn leven is goed zoals het nu is. Ik hoef niks meer te veranderen.
Ja maar hoe doe ik dat dan, die zelfliefde?
Jij bent de enige persoon in je leven die 24/7 beschikbaar is om aardig en lief voor jezelf te zijn. Probeer dit zoveel mogelijk te doen. Van jezelf houden kun je echt leren en oefenen. Deze tips helpen je op weg.
1. Doe net zo lief tegen jezelf als je tegen anderen zou doen.
2. Zie je fouten of mislukkingen als kansen om te groeien. 3. Geef aandacht aan de dingen die je wel goed hebt gedaan, goed doet of leuk vindt aan jezelf. Schrijf bijvoorbeeld elke avond vijf successen op (klein of groot) of drie dingen waar je dankbaar voor bent. 4. Vraag aan een aantal vrienden of collega’s die je vertrouwt wat zij aan jou waarderen en wat je sterke kanten zijn. Laat dit ook echt binnenkomen en schrijf deze kwaliteiten op zodat je het regelmatig kunt nalezen. 5. Neem regelmatig wat rust en tijd voor jezelf, tijd waarbij je even naar binnen keert en zo meer innerlijke rust kunt vinden.
Opmerkingen