Sinds ik een pen kan hanteren, schrijf ik in mijn dagboek. Dit dagboek noem ik mijn ‘schrijftherapie’. Ik ben sinds de puberteit mijn eigen client. Mijn hoofd kan nogal een chaotische warboel van gedachten zijn. Door het op te schrijven krijg ik boven water wat mij dwarszit. Het is voor mij de beste manier om mijn zorgen en frustraties te uiten. Vaak begin ik een dagboekpost met een aantal vragen en probeer ik deze gaandeweg te beantwoorden. Soms wijk ik volledig af van de vraag. Dat geeft niet, ik kan altijd later weer terugkomen op de vragen. Al schrijvende kom ik tot de inzichten die ik nodig heb. Of juist ontweken heb. Laat ik voorop stellen dat ik geen therapeut ben. Ik ben slechts een ervaringsdeskundige. Zolang ik mij kan herinneren, heb ik last van depressieve periodes. Ik noemde het altijd ‘dipjes’, niet wetende dat deze ‘dipjes’ eigenlijk depressies waren. Achteraf begreep ik pas dat ik een recidiverende depressie had. Zonder dat ik het wist, was ik al tien jaar depressief. Na tien jaar vallen en opstaan, stortte ik uiteindelijk volledig in. Ik weet het nog goed. Ik werd op een ochtend wakker en wist het zeker: mijn hoofd is stuk. Met een onmetelijke snelheid was ik terechtgekomen in een verstikkende en donkere realiteit. Ik was ervan overtuigd: mijn leven is voorbij. Ik herkende mezelf niet meer. Ik wist niet meer wie ik was. Ik wist niet meer hoe ik me gedragen moest. Ik liep met een hoofd vol zwart door de straten en ik voelde me altijd alleen. Het enige wat ik wel wist, de enige gedachte die steeds opnieuw bij me opkwam, was dat het geen zin meer had. Het had geen zin meer om hier nog te blijven. Ik was te moe om nog te vechten. Het universum had teveel brokstukken op mijn pad gegooid, waardoor ik geen kant meer op kon. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Het zou een jaar duren voor ik me weer een beetje ‘normaal’ zou voelen. Al de tijd schreef ik in mijn dagboek. Ondanks dat ik vaak terugdenk aan mijn depressies, ben ik er nog nooit zo intensief mee bezig geweest als het afgelopen jaar. Vorige zomer heb ik mijn dagboek -mijn schrijftherapie- opgestuurd naar een uitgever. Het was een impulsief idee, ontstaan nadat ik zelf voor het eerst in mijn leven mijn dagboek van begin tot eind had gelezen. In het begin vond ik het pijnlijk en zelfs een beetje beschamend. Nadat ik mijn laptop tig keer open en dicht had geklapt uit frustratie, begon ik terugkerende elementen te herkennen. Nu ik bijna een jaar verder ben, kan ik zeggen dat mijn schrijftherapie mij enkel en alleen maar wijsheid heeft gebracht. Ik heb mezelf en mijn valkuilen beter leren kennen. Dit zijn levenslessen die ik de rest van mijn leven met mij meedraag. Nogmaals: ik ben geen therapeut, maar ik kan iedereen mijn zogeheten schrijftherapie aanbevelen. Ik denk dat iedereen het gevoel van opluchting herkent wanneer je eindelijk kunt praten over iets dat je in de weg staat. Wanneer je je volledig eerlijk en kwetsbaar durft op te stellen -ook al is het alleen maar tegenover jezelf- ontstaat er ruimte. Je hoeft je emoties niet altijd binnen te houden. Het papier of het lege Word-document oordeelt niet. Wat je opschrijft hoeft niet te bestaan uit poëtische zinnen. Het hoeft niet goed of mooi te zijn. Let vooral niet op je spelling en grammatica, maar rammel vrijblijvend op je toetsenbord. Je bent geen sollicitatiebrief aan het schrijven. Alles is goed. Het belangrijkste is dat je eerlijk bent tegen jezelf.
Deze blog is ook gepubliceerd op #ikbenOpen
Comentários