Wat is Dagboek van mijn Depressie?

‘Hier zijn we weer, verloren en verdrietig. Ik huil terwijl ik dit typ. Al dagen verlang ik ten diepste naar de dood. Naar het niets. Naar verlossing van mijn eigen gedachten. Elke minuut is een marteling. Ik huil en ik huil maar. Ik voel nu de tranen op mijn handen druppen. Ik wil mijn eigen tranen niet voelen. Ik wil stoppen met voelen. Ik wil stoppen met denken. Ik wil rust in mijn hoofd. De mensen om me heen kunnen onmogelijk begrijpen hoe ik me voel. Ze kunnen onmogelijk begrijpen waarom de dood plotseling zo’n geweldig idee lijkt. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil hier niet meer zijn. Deze gedachte laat me niet los. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil van dit loodzware gevoel af dat ik elke dag met me meedraag. Ik heb afscheidsbrieven geschreven voor mijn ouders en mijn vriend. Ik heb ze tussen de rest van mijn post verstopt op mijn bureau. Mochten jullie dit lezen, dan weten jullie waar je ze kan vinden’ - Dagboek van mijn Depressie De afgelopen vijftien jaar ben ik van depressie in depressie getuimeld. Ik zonk regelmatig weg in mijn donkere en zelfdestructieve gedachten. Met een onmetelijke snelheid kwam ik dan terecht in een verstikkende, sombere en andere realiteit. Elke keer duurde het maanden voor ik me weer een beetje normaal voelde. Ik noemde het altijd ‘dipjes’, niet wetende dat deze ‘dipjes’ uiteindelijk zouden leiden naar het ergste wat ik heb meegemaakt. De donkerste periode in mijn leven. Mijn ergste depressie. Het licht was uit. Op 19 maart is mijn boek uitgekomen. Het is een letterlijke publicatie van mijn dagboek dat ik de afgelopen tien jaar heb bijgehouden tijdens mijn recidiverende depressie. Omdat ik het toentertijd heb geschreven zonder de intentie het uit te geven, houd ik niks achter. Je zal misschien denken: je bent niet goed wijs, waarom laat je iedereen zoiets persoonlijk lezen? De redenen om mijn schaamte aan de kant te zetten, zijn voor mij heel duidelijk. Als je zoekt op Google naar ‘depressie’ krijg je als eerste suggestie: ‘depressie uitleggen aan anderen’. De fundamentele onbeschrijflijkheid van een depressie is iets waar ik zelf jaren tegenaan heb gelopen. Je bent al gauw aangewezen tot nietszeggende metaforen. Het is alsof je iemand die altijd blind is geweest, probeert uit te leggen hoe de kleur rood eruit ziet. Ik wil iedereen inzicht geven in hoe iemand die depressief is kan denken. Mijn boek is er zowel voor patiënten, als voor hun familie, kennissen, therapeuten, dokters en andere omstanders. Ook al waren er mensen die mij probeerden te begrijpen, vaak raakte ik gefrustreerd van het onbegrip waar ik op stuitte. Regelmatig kreeg ik te maken met bagatelliserende opmerkingen. ‘Het valt vast wel mee. Je bent toch gewoon aan het werk?’ Dan dacht ik: Nee, het valt niet mee, het valt me zelfs tegen, want elke dag valt me tegen. Niks had nog zin. Als iemand zijn arm breekt, vinden mensen het logisch dat die persoon niet meedoet aan een potje tennis. Voor mij was het net zo logisch om niet mee te doen aan dat potje tennis, want ook dat had geen zin. Tevens had ik geen energie en puf om mij in te spannen voor zoiets ‘nutteloos’. Al mijn energie ging op aan het doorkomen van de dag. Maar hoe kreeg ik dat uitgelegd? Als je naar me keek, leek het alsof ik prima in orde was. Al met al leek ik het te redden, op de oppervlakte. Terwijl ik het liefst had willen schreeuwen, gillen, mijn haren uit mijn hoofd had willen trekken en dit alles wilde laten ophouden. Achter dat masker, stond ik in brand.Ik wil niks liever dan mentale ziektes zichtbaarder maken. Mentale ziektes dragen nog steeds een bepaald stigma met zich mee. De enige manier waarop we als maatschappij een einde kunnen maken aan het stigma en het onbegrip rond mentale problemen, is door ons verhaal een gezicht en naam te geven. Om de moed te vinden om het masker af te zetten dat we hebben gecreëerd om onze pijn verborgen te houden voor de wereld. Ik zet nu mijn masker af. Ik hoop dat vele zullen volgen.